İstanbul 1 Şiiri - İbrahim Durmaz

İSTANBUL 1

Tarihin derinliklerinden
Alıp getirilmiş
Odlar içinde gülümseyen
Bir acayip selamdır bu
Ulubatlı heybetiyle
Kendini aramayanlara
Bir çift kelamdır bu

Fatih Sultan Mehemmed Han
Ve yürüyen zaman
Akşemsettinle mücessem
Fetih ruhundan

Yükselip göklere
Bakıp sisler arasından
Seyretseler İstanbulu
Şurası urumeli burası Anadolu
Yine mavi, boğazda sular
Yeşillikler içinde gülümser
Leylaklar, erguvanlar

Lakin bir tuhaflık var
Mahzundur çepeçevre surlar
Ayasofyanın bakışı pek manidar
Ağlıyor sanki Topkapı sarayı
Gözü yaşlı Üsküdar

Üstadım pirim şeyhim
Biraz yere inelim
İman aklıyla an be an
Nicedir evlad-ı fatihan
Yakin görelim

Alınmış adı adımdan
Yürüyelim bu cami avlusundan
Bizi bekler Eyüp Sultan

Serpiştirilmiş her yere
Binlerle minare
Yer gök cami
İçi boş dışı dolu
Bu şehir kimin istanbulu

Kırklara karıştı merhamet taşı
Kutsal tapınak Kapalıçarşı
Neler değişti neler
Kudretine yetişemeyen hayaller
Sözü yalanlı malı haramlı
Beşer yağdırdı beşer
Lat, menat uzza gıpta eder
Yeni putlar yeni torbalar
Gezinmekte içi boş urbalar
Fatih Sultan Mehemmed Hanım
Çağlara sığmayan sultanım
Sizi alıp usuldan
Yirmidokuz mayıs demeden takvim
Bin dörtyüz elli üçe bırakalım

Bilmem kaçıncı sene-i devriyedir
Fetih kutlu kutulu
Nutuklara sermayedir
Atalarımız, şanlı ecdadımız
Biz o ecdadın ahfadıyız
Son cümle bu son cümle
Kocaman bir yalandır bu
Yeni bir fetih bekler
Fatihin istanbulu