İstanbul (1) Şiiri - Necati Şimşek

Seni gördüm İstanbul,
Uzaklardan izledim…
Doğrusu seni hiç tanımazken,
Birden sana imrendim…

Sana baktım İstanbul,
Çarşaf gibi durgundu denizin,
Cıvıl cıvıldı çilekeş insanların…
Hayat vardı sende canlılık vardı,
Kalem gibi uzanan minareler,
Adım atılmayacak kadar kalabalık caddeler,
Bir yanda eski eserler, yeni eserler,
İnan seni çok sevdim…

Seni gezdim İstanbul…
Çok muhteşemdi, büyüleyici Topkapı Sarayı
Sultanahmet’i gezdim, Ayasofya’yı,
Yürüdüm kalabalık caddelerden,
Mutluluk okudum mahzun çehrelerden…
(-Çıt, çıt! ..) diye simitçi bağırdı,
O kadar bağırmasına rağmen,
Simitçi gibi bayattı…
Tombalacı geldi yanıma, elimi,
Uzattım kader torbasına
Gözümün önünden kaçtı Marlbora…
Yürüdüm uzun sokaklarda, yürüdüm
Gözlerim seni bambaşka gördü
Bu kurulu nizam, bu ahenk
Çekip götürdü beni
Ayaklarım Eminönü’ne geldi…
Galat köprüsü, tüm sırtındaki yüke rağmen
Kendi halindeydi, şendi, güleçti…
Herkes balık tutuyordu kenarlardan,
Gençler öpücük istiyordu yosmalardan
Denizin kirliliğini gördüm üzüldüm
Haliç’i rüyamda hep tertemiz görürdüm
Ama tüm bunları silip götürdü
Diğer güzelliklerin
Sanki geçmişten geleceğe uzanıyordu
Boğaz köprüsü gibi ellerin…

26.03.1982
Necati ŞİMŞEK
İstanbul