İstan(ara) bul Şiiri - Ercan Ertunç

Sen bir uslanmaz isyankârsın İstanbul
Dertler yıldıramadı güzelliklerini
Denizin kirlense de doyumsuz
Yolların çukursa da hatıra dolu
Sokakların çarpıksa da edebî
Evlerin çürükse de hâlâ sımsıcak

Köprülerin atkım
Kubbelerin beremdir yakar ayazı
Kulelerin yaslandığım âsam
Çeşmelerinse göz pınarlarımdır
Vefa bilmezlerin kurutup bıraktığı

Körlerin ud ve org ile şarkı söyler
Dilencilerin gelene geçene dua
Arabaların bile kolyedir
Sokakların gerdanına uzadıyasıya

Sudaki sandalların yüreğim gibi
Bir inip bir çıkıyor dalgalara tabî

Güvercinler camilerin değil
Yüreğimin avlusuna konarlar
Martılar semalarında değil
İçimde kanat çırparlar canhıraş

Bakıldıkça güzelleşen tazeler gibisin
Dünya seni hayranlıkla seyrediyor asırlardır

Kalabalıkları Beyoğlu sahiplenince
Galata Kulesine hüzünler düşüyor ister istemez
Kız Kulesi oldu bitti tecrit
Eyüp Sultan ne de zahit

Vapurlar gönülden bağlıdır iskelelerine
Kediler bedava bekçilik ederler geceye
Serçeler sevabına eğlendirir çocukları havuz başlarında
Dallarda bir tane bülbül kalmadığından mı nedir
Onlarca karga doluşur bir tek ağaca

Bağrına sarınca bestekâr ve şairleri
Küstürdün sanki yeni gelecekleri
Yapma böyle İstanbul
Onları nerede olsa çağır bul

Dervişlerin gittiler kefenlenip hırkalarına
Hu’ları birer ah eyleyip çekildiler ya
Ne ızdıraplı cezirmiş bu
Nerde Ay nerde Nur nerde o beklenen med
Nerede o cân-cânân Muhammed

Ne krallar padişahlar geçti elinden
Bundan ümitle garipler dizildi sılaya
Sen İstanbulsun lakin insanlar akbaba

Doğrudur İstanbul yedi tepe
Bir tepesinden Bağdat görülür
Diğerinden Mekke ve Medine
Kafkasya Yemen Mağrip vesaire
Bitmedi daha Alamanya görülür
Ve Paris ve malum Viyana

Büyük yangınları ve büyük işgalleri
Bir ot gibi karşılamadın
Gül gibi kuruyup gül gibi yandın
Ot gibi kuruyup yanmadın
Gül gibi vuruldun
Ateşinin rengi kan kırmızı
Değil sap-sarı

İstanbul ki tarih fabrikası
İstanbul medeniyet tarlası
İstanbul dünyanın anası
İstanbul ananın yavrusu
Hem ana hem can parçası