Issızlıktan Çıkmaza Şiiri - Burakcan Alan

Dün seni gördüm bir çıkmaz sokakta
Yüzün asılı duyguların piç bir noksanlıkta
Adını fısıldadı şeytan gecede karanlıkta
Küfürler saydırdım kalabalık içinde yalnızlıkta
Olsun olsun gecemi çalmıştın tatlı bir koltukta
Yazılarım geçmişti dip sessizlikte hep aklımda
Oturup sızlandım ismini bağırırken samanlıkta
Görenler derdi bu salak silah hep bir sakarlıkta
Özledim diye fısıldardı rüyalarımda bir uçurumda
Görmezsem seni atarım kendimi bu sarp kayalıktan
Islık çalardı hep arkandan sikik anılarım hep yokluktan
Aşık olsaydın belki unuturdu Can'ın bil ki en ağırından
Bırakırdı sinirini bir kenara yakıp bir sigara aydınlıkta
Nokta bile etmezken pezevengi gibiydi inanmazsan
Sorduğunda rakımı sal salla beşiğini gecenin kaplığında
Şimdi nefreti bir dünya gibi göğsünde
Öfkeyle kalsa öperdi kalkan gibi gözünden
Kadehi kırdığında da dediler başkasının göğsünde
İnan hiç güvenilecek gibi değil bu arsız fa hi şe
Geceye bir söz yazdım bir güneşin özünde
Mumlar yaktı bu dünyayı bir gölgenin özründe
Temiz bir kumaş sananlar şimdilik koklayıp öpsünler
Kirini çıkaramayınca kömürü kıskanıp da ölsünler
Toprağa karışmadan adalet için karşında dikilsinler
Biz de insanız amına kodumun kaşarı siktir git desinler
Ettiğim hakaret değil tevazudur muhakkak her cümlemde
Sakince okursan anlarsın hatanı kokuşmuş bir çöplükte
Ben de insanım ben de sevdim deliler gibi bir sefillikte
Anla beni var gurur dileyemem özür susarım her şenlikte
Noktadır cümlemin sonu sana iyi dinlenmeler bu serinlikte
Karşıma çıkmadan düşün yalan hayatını son bir tezlikte
Ki karşıma çıkacak yüzün de varmış diyeyim Samimiyetsizce