İşsizlik Şiiri - Vedat Koparan

Bilmezdim bunun ne olduğunu
Nasıl bir yıkım verdiğini
Yaşım onyedisine geldiğinde
Hey çatlayasın kara düzen
Yedi ay süründürdün beni de
Nasıl turladım seni ben biliyorum
Sen hiç duymadın koca İstanbul
Çatlattın gençliğimi işsizliğin çemberinde
Alın terim heba olurken
Kapı kapı iş dilendim ne işlere girdim çıktım

……….

-Zaman Aktı Akan Hep Bir Acı Irmaktı -

……………..

Kara bir oniki eylüldü
On iki kez vurup kırağı geçer üşütürken
Kan gülleri kanayan sabahlarda
Kürsülerinden edilen işsizliğe sürülen
Açlığa mahkûm edilen
Ankara’nın göbeğinde
Koca kentin duvarları sızlarken
Ar damarı çatlamazken
Zamanında kocaman profesörler, eğitimciler
Kapıcılık yaptı 1402 kıyımında
Niceleri pazarda çorap, limon sattı
Parklarda sevgililer gülüşürken
Kulak arkasında ki gül
Kan sızar bilmezken
Foto şipşak seslenişiyle
Kimi kez utana sıkıla ama onurla
Resimlerini çekti Alman makinesiyle
Yaşam kavgasında
Açlığa yatarken yurdum insanı
Direndiler inatla
İşsizliğin kuşatmalarında
Sürer bu dram bu açmaz
Bu kanayan yara içten içe kanar hala.
Varlık içinde yokluk çekmek
Bunu bilmek çözüm üretememek
Of anam işsizlik başa bela
Gözlerinde okudum
Ben bu acıyı hep duydum
Yaşadım

-İşini kaybeden aşını kaybeder
Güler mi içi kan ağlarken o güzel gözler
Aşını kaybeden neşeni de kaybeder
Gün ışısın gün emeğin günü olsun sarsın sevgiler-

Bitmedi…

Vedat Koparan 26.07.2006