Issızlığın kollarında

Yalnızlık... bazen bir gölge gibi sarar insanı,
Sessizce sokulur yüreğine, belli belirsiz,
Kalabalıkların ortasında bile bir başına kalır insan,
Gözlerin bir yere bakar ama ruhun başka âlemlerde.

Sokaklar ıssızdır, geceler apansız uzun,
Her köşe başında biraz daha eksilirsin,
Kendi iç sesin yankılanır duvarlarda,
Bir adım daha atsan, belki kaybolacaksın.

Bilir misin, yalnızlık ne büyük yükmüş meğer,
Her söze, her bakışa yabancı gibi hissetmek,
Sanki yüreğinde hiç dolmayan bir boşluk,
Ve her nefeste derinleşen sessiz bir sızı.

Gecenin koynunda düşer adımların yavaşça,
Sokak lambaları dahi kimsesizdir seninle,
Bir sen varsın, bir de o derin suskunluk,
Yalnızlık, insana kendi gölgesini bile düşman eder.