Issızdı… Şiiri - Sadullah Celik

Gönül dağlarımda açan
Buğulu umutlar
Göz yaşlarından oluşan nem
Yürek ateşimle bir güneş
Dalıma, yaprağıma
Vermezken neşe
En ince esen
Bir rüzgar kadar ıssızdı.

Sayısız düğümler atılan
Beynimin her kıvrımında
Bir beklenti var;
Ümit ve kokudan ibaret
Onca insan varken
Yalnızlık yakamozlar gibi
İç denizlerimi sarmış
Ruhumu nakşeden
En ince parıltılar kadar ıssızdı.

Maziye dönmek mümkün değil
Her bir anı demirden kapı
Ne kadar rahat yaşamışız
“Ekmek elden, su gölden.”
Ve en kıymetli hazine olan
Zamanı ne kadar da
Hovardaca harcamışız
Şimdi bir dakika olsun
Artı yazdıramıyoruz
Zaman hanemize
Her hatıranın güzide ayrıntısı
Hayaller kadar ıssızdı.

Kimseye açmadığımız odalar vardır
Kalp köşkümüzde
Bazen insanlarla paylaştığımız
Yeri gelince kapısını açtığımız
Bazen ise asla açmadığımız
Bizimle ölüme kadar
Gitmesini istediğimiz
Sevinçler ve burkuntular
Elbet vardır;
En ferah vadiye benzeyen
Bu odalar bozulmaması için
Derecesi iyi ayarlanmış
Bir sır kadar ıssızdı.

Kirli yılların arsız suları
Yıkmadık baraj bırakmadı
Kalmayınca efendilik meziyeti
İnsan insana artırdı eziyeti
Her türlü kötülüğe
Olmayınca karşı çıkan vicdan
Ne olduğu belirsiz
İnsanlara kaldı meydan
Harama bakmaktan
Gözünü koruyan
Kanında şanlı duygu taşıyan
Yiğidin mangal yüreği
Ürkek ceylanlar kadar ıssızdı.