Issız Yalnızlık Şiiri - Mehdi Korkmaz

Hüzünlü bir güzelin resmi soluklaşıyor
Telefon ekranlarında,
Saçları kararıyor,
Derin bir boşluğa bakan gözleri…
Yalnız gece karanlıklaşıyor…
hafif hafif ağırlaşıyor göz kapakları
hafif hafif acılar,
hasret yoğunlaşıyor…
çözümsüz bir gelecek tasarımında
beyinde çatışıyor kör düşünceler.
Fikirler en çılgın demlerini oynuyor,
Deliliğin bir adım öncesinde koşuyor
Bütün fikirler.
Delice yaşamak gerekiyor bazen
Delilik çözümün dokunulmaz noktası olduğunda…
Ve hüzünlü bir güzelin resmi soluklaşıyor
Telefon ekranlarında…
Her şey
Gülüşünün habercisidir Bulanık’ta.
Her yel ayrılık kasırgasının taşıyıcısı..
Aynı anda
Hüznü ve huzuru yaşatıyor
Damlardan sarkan buzlar
Karlar
Ve yağmurlar…
Süphan yine yalnız dağların kuşatmasında
Her mevsimde
Her havada…
Bir başkadır bu diyar-ı uzakta yalnızlık
Öz vatanında yabancılık,
Kafese gerek yok
Beyinler yetiyor esarete buralarda…
Evet sevgili!
Savaşın ortasında aşk
Kan renginde,
Ayrılıksa ölüm….
Yanıyor bir yerlerinde zamanın
Kartaca,
Roma yanıyor,
Asur yıkılıyor bir kesitte
Yirmibirinci yüzyıl sapağında Mezopotamya yakılıyor.
Ne zaman ki bir şehir düşse
Bir döneminde tarihin
Benden sana doğru bir kale yıkılıyor
İçerde korumasız bir halk…
Şimdi de bana
Şu an
Tam da şu salise
Tarihin donduğu bu yerde
De bana
Ey tanrıları hançerleten iltica ülkesi!
Avuçlarına sakladığın
O rüya bahçesi
O zaman nehri
Çırpınırken akmak için
Nedir aramızdaki bu aşılmaz duvar
Bu bitmez yol,
Gün sabaha koşarken….

06/07/2005