Issız Tren Şiiri - Füsun Atalay

Gözyaşlarıyla elvedalar
korku ve ümitlerle karışır
raylar çakıl toprak kat ettikçe
dere tepe bulutlarla yarişir.

Güneş gizlenir, ay doğar
yıldızlar tek, tek göz kırpar.
ıssız meçhuller içinde
bıraktığın anıların pençesinde
kıvrılan yılan yollar
çeker götürür seni
yepyeni gurbetlere
çekilirsin yeniden başlamaya
bilmediğin yabancı bir öyküye . . .

Lakin ilk sen değilsin
böyle yapan. . .
koskoca tren dolusu yolcu ile
için heyecan dolu
etrafin ses, hareket, koşuşma
kalbin küt! küt! çarparken
nasıl bileceksin ki
bu sonu görünmeyen yolculukta
gene her zamanki gibi
gürültü ve kalabalık içinde
yapayalnızsın
kimsesiz ve sessiz -
kendi kendine.

Montréal, 2. 2. 2020