Issız Sokaklar Şiiri - Halil Cengiz

Sokaklar... omuz verip gecenin kederine,
Hülyaya dalar gibi sessizce uyuyorlar.
Aydınlık dağılırken bu dem, yerli yerine,
Sanırsın, ötelerden bir şarkı duyuyorlar!

Onlardır; tenhalardan kabuslara seslenen,
Yaşanmamış mazinin, yaşayan tanıkları...
Onlardır; taşlarında gariplerle beslenen,
Onlardır; umutların katliam sanıkları...

Rüzgarlar savururken sokaktan yalnızları,
Uğultular, mahşere haykırıyor derinden.
Hayaletler geziyor,en izbe ıssızları,
Korkutuyor sokağın, sisli gecelerinden.

Yolcular ürperiyor, geçerken bu yollardan.
Çıldırtan sokakları kasvetler bürümekte.
Tıkırtılar geliyor kaybolmuş bir mezardan
Ölüler,hızlı hızlı meçhule yürümekte...

Bu sokakta her gece, kapılar vuruluyor,
Bir tokmak sesi gibi kuşların kanatları.
Her gece bu sokakta, yeniden kuruluyor,
Uluyan köpeklerin, eşsiz saltanatları...

Aldatmam kimseyi kalınca karanlıkta,
Ben de sokaklar gibi bir gerçeğin kuluyum!
Gönlüm, yalnız bir hayal, şehir denen varlıkta,
Sokaklar kadar hırçın, o kadar tutkuluyum...

Sarhoşların meskeni, evsizlere sığınak,
Kuytu bir hüzne döner,sokağın kıvrımları.
Bazen bir sıcak yuva, bazen azgın sağanak
Derbeder aşıklarla,ağlar yol ayrımları...

Sarılsam diner diye, sarılsam boynunuza
Kan damlıyor içimden, yanıyor gönül sızım.
Teselli olur belki, gireyim koynunuza,
Zaten eskiden beri sizin, aşinanızım...