Issız Sokaklar Şiiri - Melikşah Kıroğlu

Bir gece vakti düştüm
Sokakların dar ve acınası mapusuna
Pek fark yoktu aramda
Gözleri nemli, paslanmış bedeni
Soğuğun hasretiyle tirtir titreyen
Kaldırım taşlarıyla
Sokak lambalarına aşık
Pencere pervazlarına bakar dururdum
Sevdadan yorgun bakışlarımla
Üzülürdüm haline gözlerim dolardı
Evlerin balkonlarında
Tütünden renkleri solmuş üç beş adamın
Sigara içişini gördükçe
İçiyorsa bu vakitte bir derdi vardır derdim
Kendime
Her şeyi kendime diyecek kadar yalnızdım
Bir sigarayla dost oluyordum
Hatta ona ağlıyordum sessizce
Bir nefes sesi duymadan
Yürürdüm ellerim ceblerimde
Döner dolaşır onun sokağına çıkardı yolum
Belki bir kere daha görürüm diye
Mis gibi kokardı sokağı
Onu hissederdim her nefeste
Ama bilemedim hiç
Ona hasretimden mi böyle kokardı sokağı
Yoksa güzelliğinin rüzgara karışmasından mı
Rutine bağladı ayaklarım
Hep ona çıktı yolum
Ve bir gece daha hapsettim kendimi
Ona ilk hasret kaldığım
Soğuk ve onsuz evime...