Issız Orman Şiiri - Yunus Öztürk 1

En ıssız orman
En huzurlu ortam oldu bana
O ıssızlıkta buldum
Aradığımı
Aradığım her ney ise
Duymadım
Hiç bir şeyin
Zerre özlemini
Eksiksiz yaratmıştı Yaratan
Her şeyi

Bilmiyordum
Yaşamdan o denli koptuğumu
Onu bana insansızlık
O ıssızlık derin sessizlik öğretti
Onayladı
Onu
Yaşamın diğer
Binlercesi

Kuşların sesi
Suyun sesi
Rüzgârın sesi
Diğer canlılar
Tamamladı
Eksik kalan şeyleri
Anladım
İnsanlarmış
Yaşamdan
Koparanlar
Beni

İnsanların
Dostluklarından daha sıcaktı
Gizli olan içten
Gönülden dostlukları
Sınırsızdı
Sundukları imkânları
Eşsizdi
Hizmetlerinin mükemmelliği

Sonsuzdu
Nimetlerin bolluğu
Çeşitliliği
Anladım ki
Huzur getirmez
İnsanların çokluğu
Huzur getirir
İnsanların vasıflılığı
Dünyanın kötülüğe değil
İyiliğedir
Özlemi

Onların olumlu davranışları
Beni de olumlaştırdı
Onların güzelliğine ulaştı
Düşüncelerimin güzelliği
Aynı ortamda
Yaşamaktaydı
Sonsuz canlı
Hiç bozmadan
Doğadaki dengeyi
Orada gördüm
Mucizeyi
Huzuru
Düzeni

Tattım
Tadılmamış hazzı
Yaşadım
Yaşanmamış sevinci
Onlar başarmışlar
İnsanların
Başaramadığını

Dünyanın gerçek cennetidir
Onların yaşam alanları
İnsanlarınki ise
Yaşamın çöplüğü
O çöplüğü
Yaratanlarsa
İnsanların kendi
İnsanın olmadığı yerler
Dünyanın cenneti

Bilmem
Yaratanın var mı
Olacak mı
Dünyadan
Daha güzel cenneti

Varsa da
Olacaksa da
Hiç bir cennete değişmem
Dünya denen
Bu eşsiz yeri

Aradığım huzuru buldum
İnsanların sessizliğinde
Yokluğunda
Huzursuzluk seste değil
Seslerin kirliliğinde
Bülbülün sesindeki huzur
Var mı
İnsanın sesinde
Kimin nefesi yeter
Onun nefesine
Girebilecek var mı
Onlarla
Ses yarışına

Kimin sesi yetişebilir
Bülbüllerin
Aşkına