İşsiz Kalma Korkusu Şiiri - Remzi Ece

Korkularımız vardır; Çoğunlukla fıtrattan gelen.
Edilgen kültürlerde bu korkular oldukça çeşitlidir ki, korku toplumlarını ve başlı başına korku kültürlerini oluştururlar.
Günümüzde birçok korku patolojik boyut kazanmıştır. Bunları irdeleyecek ehliyete sahip değiliz elbette; Lakin bu korkuların varlığından haberdar olacak kadar da hayata bağlı olmalıyız. Bizimki de bu minvalde.
Yıllar önce kendi işimizi tasfiye edip, özel bir şirkette işe başlamıştık. Bize verilen işi çabucak yapma heyecanımıza karşılık arkadaşlarımızdan birisi, ‘’bunu bitirince ne yapacağız’’ diye tepki vermişti.
Yadırgamıştık o sıralar; ama anlayamadığımız bazı şeylerin olma ihtimalini de kabul etmekteydik.
Yıllar geçtikçe gözlem yeteneğimiz artmış olacak ki bazı şeylerin sebeplerini tespit edebilir ve sonuçlarını öngörebilir olmuştuk.
Teferruatla sizleri boğacak değilim.
İnsanlar, birçok korkuyu doğuştan beraberlerinde getirirken, birçoğunu da sonradan kazanmaktalar, ya da toplum tarafından kendilerine aşılanmakta.
Bu nedenle kimseyi yargılama ve yadırgama hakkımız bulunmamaktadır. Hatta anlayışla karşılamak bizim için bir zorunluluktur.
Tüm bu girizgahtan sonra, bir türlü anlayamadığım ve hoş göremediğim bir korkuyu itiraf etmek zorundayım.
Özellikle Ankara Hakimlerinde görülen işsiz kalma korkusu.
Bu korku kendilerinde olmasa, neden 5217 sayılı yasanın 21.Maddesi ile eklenen geçici 2. Maddesine saklansınlar?

ÖZÜR BEYANIDIR: Zihin yorgunluğundan olsa gerek, yazının son parağrafında yanlış bilgi vermişim. Doğrusu 6217 sayılı yasa ve 26. madde olacaktı.