Gecenin sessizliğine yeniğim
Beni dinlemiyor benliğim
Delik deşik duygularım
Aydınlatmıyor karanlığım
Söndürdüm bütün ışıkları
Seyre daldım bulut arası yıldızları
Hüzün çökmüş gibiydi gökyüzüne
Söylendim gökyüzünden sana ne?
Çaresiz baktım uzaklara
Karanlıkta zar zor belli olanlara
Tepelerin siyahlığındaydı ağaçlar
Biliyordum hala oradalar
Karabulutlar çökmüş gibiydi evlerin üstüne
Bazı evler yüksek apartmanların dibinde
Gündüzleri belirgindi farklar
Geceleriyse ortadan kalkar
İnsan yer, içer, yatar, uyur, kalkar
Çalışır, gezer, okur, dolaşır, bakar
Fakirle zengini arasında ne fark var?
Deyip kandırabilir insan kendini
Der her insan aynı yapıyor aynı şeyi
Kim; bir dilim ekmek iki zeytinle üretir felsefeyi
Üzerine dokur insanlık ilkelerini
Kimi; zengin sofralarda bulur kendini
Her ne olursa insanın insana fendi
Biliyorum sabahın ışıklarında her şey değişecek
Sessizliğe gömüler yeryüzü hengâmeleşecek
Bir koşturma güneşin ilk ışıklarında
İnsanlar koşacak deli gibi sokaklarda
Trafik olacak alabora
Kornalar üstüne korna
Köpek havlamasıyla uyandım hayallerden
Baktım sokaklarda ne gelen var ne de giden
Issız, ıssız dolaşıyor karanlık sokakları
Elinde copu kapatıyor ışıkları
03.04.2014 - İzmir
Mehmet ÇobanKayıt Tarihi : 3.4.2014 08:20:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
ümidin ışıkları ortadan
kaldıracaktır.
Coplar kırılacaktır.
Güzel olmuş.
TEBRİKLER
Yüreğine emeğine sağlık....değerli çalışmanızı ve sizi içtenlikle kutlarım....Başarınız daim, kaleminiz tükenmez olsun....
Selam saygı sizedir ....
TÜM YORUMLAR (8)