Issız hayaller Şiiri - Dağlar Özügüç

Issız hayaller soğuk ve karanlık gecede
Yaralı yüreklere bir çocuk gibi yaslanır
Sonuçta ne kar uslanır nede kırağı
Bir tutam güneşe muhtaç bırakır
Uyuşmuş ellerin titrek arzulu sıcağı
Bir öfkeli tipinin nihayetinde
Kapındaysam özlemlerim sırılsıklam
Gönül sevdasını itiraf etmekten utanır
Yağan kardan yağmurdan değil
Gönül gözü hatırlardan ıslanır
Bir ömür boyu yazmağa çekindiğim
Mısraların ilhamı bu gidişle bayağı gecikir
Yetişseydi o mısraların ruhu seni anlatırdı
Bir tablo düşün ki o tuvale dökülen ruhun ihtişamı
Seçilen renklere yüklenen inceliğin kıvamından anlaşılır
Baharda gerçekleşir renkli umutların yeşermesi
Sonunda cemrenin yüreğe düşmesi
Şairin derin ve ürkek sevdasını canlandırır