Issız Gönül Limanı Şiiri - Yusuf Can Berk

Nedir bu cefa şu akşam vakti çektiğim?
Her şeyi kaybetmeyi baştan kabullendiğim
Ah, dertli bir akşamın esiri olmuşuz anlaşılan
Yalnızlık denizim hareketlenmiş, vuruyor kayalıklarıma

​Gecenin perdesi inmiş, ışıklarımı söndürüyor
Yine aynı hüzün, aynı sancı mı yakıyor canımı?
Ne yapsam boşuna, ruhum hep eksiliyor
Bu nihayetsiz yalnızlık yoruyor, çok yoruyor

​Bir devinim başlar o ıssız gönül limanımda
Fırtınanın adı konmaz; ne rüzgâr, ne de bora
Bir metcezir ki yaşanır sadece benim canımda
Yalnızlık denizim hareketlenmiş, vuruyor kayalıklarıma

İçimde bir kış var ki baharı unutturur
Gözyaşlarımı dökerken hâl-i pür-melâl
Gönlümün her köşesi yorgunluktan uyur
Bilmem daha ne kadar beklerim tenhalığımda
Oysa umut gemileri batalı çok olmuş

​Ah, ne zor bir yük bu omuzlarımdaki keder
Taşırım sessizce, kimseye etmem haber
Yine de beklerim, belki bir el uzanır
Bu dipsiz kuyudan beni kim çekip kurtarır?