Issız Geceler Şiiri - Safiye Samyeli

Dokunma bırak kanasın,
Cam kesiği yaralarım.
Nasırlaşmış avuçların canımı yakıyor.
Sökmesin şafaklar,
Bitmesin bu katran karası geceler.
Beni yalnız bu ıssız geceler anlıyor.

Esince penceremden içeri,
İğde kokulu ılık rüzgar.
Sanki seni getiriyor bana seherlerde,
Odam efil efil sen kokuyor.
Karanlık gecelerin yakamozunda
Hayalinin gölgesinde kayboluyorum,
Bu geceler beni benliğimden alıyor

Şafaklar gün doğumunda kızıla boyanırken
Her gece göğün mavisini giyinirken
Umutsuz sevdan kök salıyor,
Hüçrelerimde büyüdükce büyüyor.
Küçücük bir tebessümün,
Gönül odağımın solmayan tek gülüyken,
Varlığında huzur bulan ruhum,
Yokluğunda edebiyata göç ediyor.

Bölüşemedik yar! !
Sabahları sıcacık ekmeğimizin buğusunu
Paylaşamadık kaçak çayın deminde.,
Tebessümle uyanamadık sabah güneşlerine
Uyku mahmurluğunda öpemedim
İğde kokulu gül tenini...
Başımı göğsüne yaslayıp,
Sayamadım benim için atan nabzının sesini.

Öylesine çıkmazlarda bir aşk sundun ki bana,
Sağım girdap,
Solum uçurum.
Gecelerin karası çöktü gözlerime,
Göremiyorum önümü ardımı.
Zebaniler çığlık çığlığa raks ediyor dört bir yanımda.
Sen şeytandan uzak dur,
Cehennemin isi sinmesin,
Anlına düşen kızıl saçlarına.

Bırak dokunma oluk oluk kanasın
Cam kesiği yaralarım.
Şafaksız gecelerde yüreğim acılara tutunmuş
Anılar maziden hesap sorar.
Her ahh çekişimde efkarım buram buram içime akar.
Benim efkarımın sebebini yalnızca,
Yalnızca ıssız geceler anlar

Safiye Samyeli