Issız Gece Şiiri - Emre Koçakoğlu

Tane tane düşüyor karlar yeryüzüne
Kar taneleri aydınlık katıyor
Karanlık ve ıssız geceye
Sözler lal olmuş
Hiç bir kelime sığmıyor hecelere
Gecenin bu saatinde niye bu telaşe
Hayalet kamera sağa pan yapıyor
Genç adam giriveriyor kareye
Bu keşmekeşte
Ayakta durmak zor haliyle
Kayıveriyor genç adamın ayağı
Kapaklanıyor yüzüstü yere
Siniri daha bir artıyor evrene
Kafasını kaldırdığı gibi
Bir küfür savuruyor gökyüzüne
O an sinirinden görmediği
Etrafa bir bakış atıyor
Düşüp kaldığı yerde
Gelinler gibi saf ve temiz
Görünüyor bembeyaz dünya gözüne
Yalan diyor hepsi sahte
Aldanmayacağım sana kahpe dünya
Gelmeyeceğim oyununa
Bürünüyor yine isyankar haline
Aklı doğduğu güne gidiyor
Yıllar sonra öğrendiği acı hikayesine
Lanet ediyor yeryüzüne
Kenar mahallede dünyaya geldiği güne
En büyük kazığı
Doğduğu gün yiyor felekten
Bir damla yaş süzülüyor
Soğuktan kuruyan yüzüne
Ağlıyor yine
Doğduğu gün kaybettiği
Hiç tanımadığı annesine
Hayali bile yok gözünde
Yokluğun gözü kör olsun
Sahip değil bir tek resmine bile
Bütün bunlar yetmezmiş gibi
Bir de annesinin ölümüne sebep olduğunu düşünen
Babası düşman kesilince
Doğduğu gün kalıyor ortada öylece
Kader o gün başlıyor başına çorap örmeye
Düşüyor doğuştan çocuk esirgemeye
Yurtlar ev oluyor kimsesize
Biraz büyüyünce başlıyor aklı ermeye
İsyan etmiyor boyun eğiyor kaderine
Başlıyor küçükten hayatla mücadaleye
Yıkık başlayan hayatını
İnşa ediyor elleriyle
Kavuşuyor bir gün hayallerine
Doktor oluyor
Başka çocuklar
Doğarken annesiz kalmasın diye
Bilmiyor genç adam yirmisine dek
Aşık olmayı bile
İlk kez tıp fakültesinde gördüğünde onu
Kalbi terk edecek sanıyor bedenini
Bi süre gelemiyor kendine
Hayat ilk defa gülüyor
Yaşamı boyunca yüzüne
Duygularının karşılıklı olduğunu
Anlıyor zaman geçtikçe
Mezun olduğunda gerek duymuyor
Artık zaman kaybetmeye
Kavuşuyor hayalini kurduğu mutlu aileye
İlk yıl yolunda gidiyor her şey
Bir gün eşi bayılıyor hastanede
Sızı ilk o an düşüyor yüreğine
Tahliller muayeneler
Derken acı gerçek
Çıkıveriyor günyüzüne
Lösemi deniyor bu illete
Dünya başına yıkılıyor
Belli edemiyor bile
Umudunu yitirmiyor her şeye rağmen yine
Başlıyor tedaviler sonuç vermemeye
Ve o gün yine yenik düşüyor
Hep iki sıfır geride kaldığı kaderine
Atıveriyor kendini
Kar tanelerinin düştüğü karanlık gecenin ellerine
Dünya masum görünmeye çalışıyor gözüne
Kanmıyor bu kez
İsyan ediyor haliyle
Ve düştüğü yerden kalkacak dermanı bulamıyor artık kendinde
Hayat onu umursamıyor bile
Genç adam
Donarak ölüyor o gece
Sözler lal olmuş
Hiç bir kelime sığmıyor hecelere...