Issız Bir Sonbahar Günü Şiiri - Dilan So ...

Ve
Son bir umutla açtım dünyaya gözlerimi
Bu derbeder ruhumla
Gözlerimde iri yaşlarla
Yürüyorum öylece.
Issız bir sonbahar günü
Nereye gittiğimi bilmeden,
Nereye varacağımı bilmeden.

Neydi insanları böyle mutlu eden?
Bir ben miydim böyle yalnızlıktan kıvranan
Sessizce ağlarken ben
Neden kimse sormadı
Nasılsın diye
Geçiyor zaman bir su misali

Karanlıklar basıyor İzmir'i
Epeyce geç oldu hani
Eve dönüyorum
Yalnızlık kokuyor buralar
Şu üstüme üstüme gelen duvarlar
Şu sararmış koltuklar
Bir ölü donukluğuyla bakınıyorum yalnızca
Oysa ne çok şey anlatıyor bana
Hüzün kokan bu ev
Bir kadın durmadan çığlıklar atıyor zifiri karanlıkta
Susturamıyorum
İşlediğim günahlar mıydı bunu bana yaşatan

Ah!

Biraz yorgunum birazda hüzünlü
Savruldum
Koptum hayattan
Anlayın beni
Gidiyorum işte öylece
Nereye varacağımı bilmeden

Ve son bir umutsuzlukla yumdum dünyaya gözlerimi
Hem kolumdaki saatte durdu duracak