Issız Şiiri - Fatma Adıgüzel

İnsanlar gitti,kaldım ıpıssız
Sahte gülümsemeler,sahte lakırtılar
Hepsi gitti,geriye bir sen kaldın
Sen ve derdin.
Yüreğim yangın yeri,
İmdat çağrıma biganesin

Bir kalabalığın içinde acıyı çekmek ne zor
Hasta mısın diyorlar?
Evet …ama bunu nasıl izah etmeli?
Bu ruh hastalığını,
Bu gizi…
Anlatamamak derdin içinde kalması
Ne acı…
Kendi kendine dibe vurmak
Günden güne solmak.

Evet insanlar gitti
Rahat bir nefes alıyorum
Şimdi acımla baş başayım
Doyasıya seni yaşayabilirim
Yokluğunu iyice kanıksayabilirim

O kadar ıssızım ki ay yüzlüm
Durmaksızın akan göz yaşlarım şahit.
Ümidim yok döneceğinden
Umarsızca ölümü bekliyorum…