Israr Etme Kardelen Şiiri - Nefes Sahfa

Bir kara tahta sevdasıydı
Bir ölmek istemekti kardelenleri kasıp kavuran
Beyaz yapraklarını korkusuzca semaya açmaktı
Koparmaktı kendini birer birer
Ve dün mahzun bir çiçek
Elimden tuttu, bir jenerik başlatırcasına
Bana, "Ölmeye var mısın?" dedi
Sustum
Ağlamaklı oldum
Kurumuş dudaklarımı bıçaklar açamazdı
Sonra tek bir şey söyledim
"Bilmiyorum, ısrar etme kardelen."
Bunlar dökülünce bir tufan koptu
Bir obruk çöktü
Karıncalar okur yazar hale geldi
Ve onlara içimi döktüm
Ben, bilmiyordum
Bilmiyordum gerçekten
Gönül isterdi müslümanca atılmaklar
Ben öleceğim, sevinmeler...
Vuslat özlemiyle karaladığım mapus duvarları
Elbet bir gün, devrilecek
Fakat ya bir vampirsem güneşten korkan?
Ya çiçekleri koklayınca alerjim tutarsa?
Lafı dolandırmayayım sırf şiir diye
Umut da yanlış şık, umutsuzluk da
Ama ben korkuyorum, niye
Ya karanlıklarım ağır basarsa?
Ya dünya zannettiğim parmaklıklar aslen ölümden sonrasıysa
Ya Allah benden razı değilse?
Ne hesap vereceğim kardelen cesetlerine?