İşrak Şiiri - Hikmet Kızıl 2

İŞRAK

I.

İşrak…
Ruhumu çöllere bırakıyorum
Kalpleri buzlaştıran soğukluğa,
Irmaklar kurur belki ve şairleri ölür,
İçimizde kopar bir acı fırtına,
Çöller koyu karanlık,
Türküler söyleyecektik hep beraber
Ve aydınlık olacaktı gökyüzü
Dedim işrak!

II.
Yoruldum usta !
Gayet ağırlaştı kalbim,
Çıkınımda vezni bozuk şiirlerle,
Ay ışığında birbirine benzeyen kelimeler getirdim.
Örs sende usta, çekiç sende,
Ateşi yüreğimle taşıdım.
Şimdi yeni kelimeler döv,
El ele tutuşan çocuklar yap harflerimden.
Bu şehirde herkes yaralı usta,
Mehcur kelimelerden merhemler yoğur,
Acılarımız pek afilli,
Kederlerimiz burçlarda salınıyor…
Bir üvendire gibi uyandır uykulardan…
Kelimelere yasla acıdan gövdemizi…

III.
Yamalıydı mintanım, hep arkadan yırtıldı,
Ölmek ne kadar mümkünse o kadar öldüm.
Göğüs dolusu hasret biriktirdim kuyularca,
Züleyhâ şahit.
Tenimizde alevden bir yalnızlık…
Bir yağmur…
Bir yağmur…
Yağsa; hepimizin kurtulacağı bir yağmur…
Hangi yağmur vakitsiz uyanmalara gebe…?

IV.

Yorgunum…
Sözcükler, eski bir alışkanlık gibi
Sözcükler, usumda bir infilak !
Sesim tenha,
Tenyerine akarken sancılarım,
Hüzzam şarkılar çalıyor radyolardan.
Uçurumlara sığmayan sesimle,
Uzun bir unutkanlığa ulanıyorum,
Şehrin zemherisi var gözlerimde
İçimdeki kuşlar intihar etti çoktan.
Dedim ey şehirliler şimdi ” işrak” !
Ve ötelerden bir ses yankılandı:
Dedi: “İşrak”