İsrafil'in Kıyamet Senfonisi

Of dediğimde sıkılan bir bedende...
Saklı kalmış bütün mutlulukları giderken götürmek yanında ne haddine...
Bir tebessümün hevesine şeytana aşık olmuş kalemim....
Yalnızlıklarım oturmuş hayatın en köşesine beni izlemekte...
Bütün sokaklarda duman, soğuk, ölüler...
Çıkmanı istemediğim için hapsettim seni kalbime...
Şimdi geçte karşıma bak yüzüme...
Gördüğün şey gerçek...
Bütün morlukları onlar yaptı...
Uykulu bir anımda çıktılar karşıma ve acımadan vurdular hayallerime...
Gözlerimden gelen yaşların haddi hesabı yok...
Başımı eğdiler...
Savaşı kaybettirdiler...
Bilseydim sevdan uğruna bu kadar kayıp vereceğimi severmiydim seni bilmiyorum...
Doktor uzun yıllar rapor yazdı...
Kalem tutamaz şiir yazamaz diye...
Ellerim artık o kadar sıcak değil sevgilim...
Bütün kanım çekildi bedenimden...
O zengin ailelerin kapısında ki sepetin içindeki çocuğum şimdi...
Beni büyütecek insanlar arıyorum...
Çok kırıldı ümitlerim...
Yok oldu senden sonra umutlarım...
Hayallerim, geleceğim, zamanım, sevgim...
Hepsi boşa gitti...
En çok acığıdım ise;
Aşkımdı...
Acımadan yaktılar sokaklarda gözlerimin önünde...
En son gördüğümde kimsesizler mezarlığına gömüyorlardı...
Aslında kimsesiz değildi sadece çevresi kalabalıktı...
Bakışlarında kalmış bir isyan saklı dilimin altında...
Bir konuşsam durmayacak kelimeler...
Canını yakacağından korkmasam eğer yakacağım o bu şehri sözlerimle...
Daha sonrada oturup karşısına izleyeceğim elimde sigaram...
Ne güzel olurdu şimdi sen yanımda olsan...
Otururduk izlerdik aşkın filizlenişini...
Zamanın sebebsiz geçişini...
Ama sağol sevgilim izlettiğin için bana...
İsrafilin kıyamet senfonisini....