Ana, oğlu, baba, kızı,
İçimde bir derin sızı,
Böyle midir, bizim yazı,
İçimde huzur kalmadı.
Kızı, oğlu mirasyedi,
Olmuşlar bir nankör kedi,
Kalkın, gidin burdan haydi,
Sizde bir hüner kalmadı.
‘İsraf ile anı yaşa,
Avare gez, ömür boşa(!).
Bu sözümü kazı taşa;
Toruna ekmek kalmadı.
Al, yemeden, salla çöpe,
Deden muhtaç idi küpe,
Yük sarardı çürük ipe,
Ataya saygı kalmadı.
Toprağın altında yatan,
Biriktirip gitti atan,
Size kaldı ise vatan,
Diyecek sözüm kalmadı.
Kayıt Tarihi : 1.12.2020 13:35:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Toplumumuzda giderek artan israfı, kazanmadan tüketmeyi, bunu da bir modernlik ve çağın gereği gibi gösterenleri, israfla gelecek nesillere borç bıraktığımızı vurgulamak için bu şiir yazılmıştır. Muhatap müsrif kesimdir. Sonuçta ülke ve toplum fakirdir, yoksuldur. Bir insan hayatı boyunca tükettiğinden daha çok üretir. O halde fakirlik, geçim sıkıntısı nasıl izah edilmeli. Tasarruf yapanlara ve gelecek nesillere iyi bir gelecek bırakmak için gayret gösterenlere selam olsun.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!