İsraf Şiiri - Sümeyye Batu

Umursamaz gülüşleri vardı,
Hiçbir şeyi takmayan rahatlığı..
Onu böyle de seviyordum.
Her halini seviyordum,
Onu sevmeyi seviyordum.
Kırmaktan öyle çok korkuyordum ki,
Üzmekten, sevmemesinden..
Durmadan iyiki diyorum,
İyiki çıkarmış karşıma rabbim..
Tanımama vesile olan herşeye bin şükür.
Keşke elimde olsa seni hiç kızdırmasam, küstürmesem
Seni sevdiğimi anlasan, anlatabilsem..
Hep yanında olduğumu bilsen, hissetsen..
Sevmemen pek mühim değildi oysa,
Ben severdim seni ikimizin yerine ama bir gün, Duyarsam bir başkasının adını,
İşte o zaman ne karşına çıkarım, ne arar ne yazarım.
İşte o zaman sevdiğim ölüm haberimi dâhi alamazsın.
Sen mutlu ol yeter ki diyordum ya,
Ben giderim buralardan sen yeter ki mutlu ol.
Üzmesin o da benim seni üzdüğüm gibi,
Kızdırmasın,
Birde iznin olursa o çok sevdiğim boynunu öpmesin, koklamasın..
Sende bana ait tek bir yer olsun..
Kalbin olmadı, boynun olsun..
Kalbinde olmak nasıl bir şey ben hiç bilmedim.
Söyle senin kıymetini bilsin.
Ben her zerrene muhtaçken seni israf etmesin adam.