Isparta Karakolu Şiiri - Mustafa Çetinkaya

-Yıl 1975…
Öğretmen olmak için okuyan öğrencilere,
öğretmen olamayacaksınız denmesi üzerine
Isparta-Gönen Öğretmen Okulu’nda
yaşanılan boykotun karakol hikayesidir.-

Bağıra çağıra attılar bizi
Buğday çuvallarını atar gibi
Büyük bir gürültüyle askeri arabalara.
Bir arkadaş
Bir arkadaş daha
Bir arkadaş daha...
Beş
On
On beş derken sığmadık arabalara.

Boşa değildi yürümelerimiz halbuki,
Tertemiz pırıl pırıl değildi
Yürüdüğümüz yollar çünkü.
Öğretmen olması gerekenlerin
Bir gün,
Yarınları köreltildi,
Umutları dipçiklendi
Ve birdenbire
Neydi o şakırtılar neydi o patırtılar,
Yoksa bana mı öyle geldi.

Ve hareket etti öğrenci yüklü
Birbiri ardına askeri arabalar
Derslik binasının önünden
Bayır aşağı iniyoruz şimdi.

Isparta karakolu…
Karanlığın Isparta’daki kara kolu
Bir pazar,
Bir pazar nüfus sayımı günü
Dizdiler bizleri ip gibi.
Ve olur olmaz şeyler bahanesi oldu,
Çömelenleri iteledi,
Ayağını oynatanları tekmeledi
Arkadaşına bakanları azarladı
Ve her fısıltıda bedenimiz
Birkaç yumrukla birkaç tokat yedi.
Ve kımıldamadan,
Ayakta,
Saatlerce,
Sanki koridor nöbetindeydi.

Tuvalete diye gidenlerin,
Yüzü gözü kızarmış dönerken geri
Nöbetçi askerlere çaktırmadan aman ha!...der gibi
Ağzını burnunu oynatıp durmalarıyla uyandık.
Altına kaçıran arkadaşlarımızı alkışladık biz de,
Sessizce,
Dayak atma heveslerini kursaklarında bıraktıkları için
Kraldan çok kralcı kesilen askerlerin.

Yol göründü
Şimdi ifade odası.
Çok değil
Birkaç tokat birkaç yumruk daha yer geliriz şafak vakti.
Biliriz ki,
Söyleyenler boşa söylememiştir,
Serçeden korksaydık darı ekmezdik.
Isparta Karakolu
Karanlığın Isparta’daki kara kolu.

Gönen-1975