İsmiyle Müsemma Şiiri - Erol Başçı

Niçin sevdim seni bilmem, dinlemez kalb-i viranım
Cihanımı aydınlatan karşımda duran cemâlin
İndirdiğin kirpiklerin ruhumdaki feveranım
Hiç sönmesin öyle yansın yıldızıymışça şimâlin

Sevmekteki hadsizliğim bazen korkuturdu beni
Ya kızarsan konuşmayıp mahrum edersen habbeni
İsminle müsemma hani, çekiverip gökkubbeni
Yıkıversen başım üste, izin vermez ki kemâlin

Tesadüfmüş gibi elim dokununca parmağına
Kopar gelir sızıntılar kavuşmaya ırmağına
Dudağımda ince hazlar, avucundan tırnağına
Korkuturdu öpüşümü gözünde yanan celâlin

Sevme demiştim kendime, yorgun kalbin harcı mıydı
Özlem dokundu hicrana, uyku bölen sancı mıydı
Yıllar tüketmiş zor kalbim naçar artık hancı mıydı
Hüznü kuşanmış gözlerle öldürmek midir mecâlin

Yoldaş olmak imkansız mı, o sevdiğin karanlığa
Gel de sen söz geçir madem, dudaktaki tiranlığa
Tende filizlenen tohum, döndü diye fidanlığa
Hep mi hicapla kalkacak sema gözdesi hilâlin

Bir gün desen ben seninim, hadi görelim aşkını
Tomurcuklar zaptedilmez patır patır aşk şaşkını
Kollarımda ılık tenin öksüz göğsümün taşkını
Pınarından nasıl kansın, vuslat sarhoşu helâlin

Umut yoksunu derdimi hiç kimseye söyleyemem
Şikayet mi, haddime mi kaderimi eyleyemem
Elestte kutsanmış gibi, seni cana peyleyemem
Ağlarım halime mücrim, esiri olmuş melâlin