İsminle Şiiri - İsmail Uzun 2

Bir yâr ki, nerde ve ne zaman çıkar bilmem karşıma,
İzin almaz gelirken, bir bakışla oturuverir bağrıma,
Ey nazlı bakışlı, sevdayı sürmeli gözünden aldım,
Öyle bir düş gördüm ki, sonsuz bir ummana daldım.
Aşkınla isyana dalma, feryat etme dağlar bilemez,
Ben sevdiysem yârimi, gönlümden hiç kimseler silemez.
Bir gülün dalında şebnemdir güzel olan, can verir yâr’e,
Umuda gark olanı, aşkı bulanı, kim çekebilir dâre
Olmadım senden önce bu kadar dert ile yekpare,
Gönlümün aldığınca sevda, sevgiliyi sevmek tek çare
Bu hisler biter sanma, yazdıkça cümleler çoğalıyor,
Evrene saçtığın revnaktır, her yere kokun dağılıyor.
Dağın doruklarından ismini alırda rüzgâr, bana hediye,
Ben ki sana yazılmışım sanıyorum, bilmem ne diye?
Dilinde letafet, gönlünde fetanet, sen ki gönle sultan,
Adını anarak akşam oluyor, yine isminle ağarıyor tan.