İsminden Dahi Emin Değildim

İsminden dahi emin değildim,
Sen korktuğum, sen emin olamadığım
Ama dua edip yaltaklandığım Tanrı gibiydin.
Ama hatırlıyorum sarıldığın erkekler kumraldı,
Uzunca kollarıyla seni sarardı.

İsimler öğrenilemez bazen ama
Gözler de görmediğini söylemez.

Diyorum ya emin değildim isminden,
Ne güzeldir belki duyumu, sıradandır belki.
Benden önce anlatmış seni, Shakespeare’in soneleri.
Kim bilir kaç kişi taşıyor ismini,
Yankılanıyor etrafta, varıyor kulaklara önemsizce.

Genç olmuşuz, genç diyorlar bize
Bize güzelmiş her şey, tozpembe.
Yabancılar diyor bunu, babamsa bilmiyor.

Genç olmak nedir ki?
Yalnız özlenecek “ah” deyip yâd edilecek.
Seni anmak;
yalnız özlem değil, burukluk, kıskançlık ve daha ne çok şey.
Seni görmek;
Babamın köhne otomobilinden dışarıyı izlemek.
Yahut bir kız çocuğu istemek.

Bildiğin gibi değil,
Hoş bildiğin de nedir?
Benim bildiğimse;
Gözlerim yanında, kalbim yan odada
Azar azar duyurur sesini bana,
İlk defa adam oldum belki aşkınla.

Bütün aptallara sorarsan,
Bir erkek sevişince adam olur örneğin.
Çoğu beceremez bu sözde adamlığı;
Memnun kalmaz kadınları.
Kadın sevdayla memnun kalır,
Bunu bilmek marifet değil.

Marifet olan;
Kokunun büyüsüyle çocukluğuna gitmek,
Sonra sebebi olmak al al gülüşlerinin.
Annene her yakarışında, bend olmak yaşlarına.

Benimki küçük bir kız özlemi,
Beline sarkmış seyrek saçlarıyla kucaklamak onu,
Zamanı durdurup binlerce yıl izlemek;
Süt dişleriyle saçtığı gülümsemeleri.