İsmin Şiiri - Nemir Enver

İsmin
-gülayşem-

İsmin dilimde... Yağmur ağlaması,
Kokunun göçü... Ayrılık tarlası.

Kesim kuyruğunda bekleyen kuzu...
Uçmağa hâzır bir yavru kırlangıç.

Duygularıma boşalan... Rûhuma
Akan çağlayan.... Ve esen fırtına.

Asmanın soluk alışı... Kaybolur
Güldüğümde: Sarışın bir mutluluk.

Islak ve tüylü, çabuk geçen parfüm...
Her dönemeç, her sokak, her uğrakta.

Kirpiğin kırpışması... Allah koymuş
İçine: İki damla, berrâk zümrüt.

Türkülerin sürüsü... Konuk gelmiş
Evime... Dün yitirdiğim yurdumda.

İsmin...
Sinir uçlarımda şarap koşması...
Damar bükümümde... Hazz sürünmesi.

İsmin...
Yüreğimde... Yeşil bir tarla... Geçen
Bir nisân... Yeşiller doğurmuş bahar.
Su yüzüne ermiş yaprak,
Ortasında açmış çiçek...

Yedi harfli, hangi sazın telleri...
Bir Budistlin: Tapınak nağmeleri.

Yedi tane harf... Işıktan da şeffâf...
Daha güzel: Kokusundan, çiçeğin.
***

İsmin...
Nasıl bir âleme, çağırır beni...
Yolunu gösterir, bana ilhâmın!.

Mecidiyeköy, 29.05.01