İsmim, Arzu Şiiri - Yorumlar

yüreğiniz daim olsun, kutlarım kaleminizi
tebriklerimle

Kutlarim bu guzel calismanizdan dolayi .
Okurken gerceklerin ne cok siirlerinize yansitiginizi farketim ...
Yuregine ve ellerine saglik hocam ...
Fazla soze gerek var mi ?

Tebrikler .

Kadınlarımıza, kızlarımıza iş istediğinde önce tezgah arkası gösteriliyorsa bu suç bizlerin değil. biz kadınlara bçyle bakmayı öğreten toplumundur. Kadınına ve kızına sahip çıkamayan bir toplum tamamen bitmiş yok olmuş demektir. Çünkü topluma saplıklı nesiller yetiştirmek annelerin en büyük görevidir. Eğer toplum annelerden bu görevini bile alıyorsa ve ona insanlığı değil yalnızca kadın olmayı hak görüyorsa önce kendini sorgulaması gerekmiyor mu acaba? Ne arzulari ne Ayşe'ler ne Emine'ler yok edildi toplumuzuda ve hiç kimse de dönçp 'neler oluyor' diye sormadı sorgulamadı ve halada sorgulamıyor. Her geçen gün çok daha karanlıklara sürüklüyor kadınını, kızını, karısını, anasını.

Umarım bir gün bgizim toplumumuzda anlar dünyanın varolabilmesi için önce kadınını iş sahibi yapıp onun tüm haklarını vermekten geçtiğini.

Kaleminizi ve duyarlı yüreğinizi kutluyorum ve artık durup düşünmenin zamanının çoktan geçtiğini söylemek istiyorum. Saygılar yüreğinize ve tam puanımı bırakıyorum sayfanıza

bazen sessiz kalınırya içinde inceden bir sızıyla okuyunca öylece kaldım bazen bu duyguyuda yaşamak gerek yüreğinize sağlık

Maalesef varolmaya calisan bir kadinin hazin sonu toplumumuzda... Cok guzel ifade edilmis dizelerde yasam bulmus . Kayip bir hayat... Kaleminiz daim olsun... Duyarli yureginizi kutliyorum... Neriman Zevkliler

Toplumun gerçek bir yarası, anlattığınız. muhteşem bir dil, harika bir kompozisyon.
Duyarlı yüreğini ve usta kalemmini kutluyor, saygılar sunuyorum

Acı ama gerçek ne yazıkki...yaşanmadan yiten hayatlar gibi...

İsmim, Arzu

ne,
saçlarımda kurdeleler,
ne de kucağımda, bez bebeğim Ayşe var…
siyah önlüğümle,
beyaz yakam da
yetiştirme yurdunda kaldılar.

kırmızı bisikletimle, fırfırlı eteğim de
zaten hiç olmamıştı.
Walkman ile, kulaklık,
hatta pamuklu şeker bile
hep gözümde kalmıştı.
ama;
üvey babamın,
azarları kulaklarımda,
şamarları da hep yüzümde patlamıştı.
işte şimdi bunlar çoook gerilerde kaldılar…
ben büyüdüm anne.

artık;
iki odalı ahşap gecekondunuz,
size dar gelmeyecek.
sofranızda,
hep bir tabak eksik olacak.
veresiye borcunuz da azalacak,
temizliğe daha az gideceksin anne!
ben büyüdüm…
eksik etek deseler de,
ayaklarımın üzerinde durabiliyorum…

sokaklarla, on sekizimde tanıştım.
yüzüme gülen ve dost sandığım insanlar,
bana çok yardımcı oldular.
daha sonraları da tüm umutlarımı,
tüm arzularımı çaldılar…



------

hayatın daracık sokaklarında yaşanmış gerçek bir insan öyküsünü okudum....dramda olsa gerçek...hayatı insanlara yaşanmaz kılan yine insanlarımızdır...kutlarım duygu yüklü yüreğinizi....tam puan...saygılarımla...ibrahim yılmaz.

Çok etkileyici,bu duyarlı yüreği kutluyorum,tebrikler,saygımla.

OKUNASI ACI GERÇEKLER DUYARLI YÜREĞİNİZE SAĞLIK VE BU YAŞANAN TELEF OLAN CANLARDAN BEN KENDİ ADIMA AİLELERİ SORUMLU TUTUYORUM


SAYGILARIMLA