İsmim, Arzu Şiiri - Ömer Osman Avcı

Ne
Saçlarımda kurdeleler
Ne de kucağımda, bez bebeğim Ayşe var
Siyah önlüğümle
Beyaz yakam da
Yetiştirme yurdunda kaldılar

Kırmızı bisikletimle, fırfırlı eteğim de
Zaten hiç olmamıştı
Walkman ile, kulaklık
Hatta pamuklu şeker bile
Hep gözümde kalmıştı
Ama
Üvey babamın
Azarları kulaklarımda
Şamarları hep yüzümde patlamıştı
İşte şimdi bunlar çok … gerilerde kaldılar
Ben büyüdüm Anne!
Eksik etek deseler de
Ayaklarımın üzerinde durabiliyorum…

Sokaklarla, on sekizimde tanıştım Anne
Yüzüme gülen ve dost sandığım insanlar
Bana çok yardımcı oldular
Daha sonraları da tüm umutlarımı
Tüm arzularımı çaldılar

Hani bana
Hep kınalı kuzum derdin ya
Şimdi kınalar yok parmaklarımda
Ojeler yakılı
Uzattığım tırnaklarımda
Rengârenk rujlar sürülü
Titrek, masum dudaklarımda

Sokaklar beni ilk halimle beğenmediler
İlk halimle beni sevmediler Anne!
Ayakkabılarımın
Topuklarını yükselttiler
Siyah saçlarımı
Kızıla boyattılar
Kahve gözlerimi
Yeşil lenslerle kapattılar

Sağ olsunlar o güzelim insanlar
Kimliğime bile kıyak geçtiler
Herkesinkinden farklı olsun istediler
Ve… kırmızı damga vurdurdular
Kırmızı damga vurdurdular Anne! ! !

İşte şimdi farklı
Hem de çok farklıyım
Suçlu
Sizler misiniz
Kader mi
Yoksa ben mi
Ya da sokakların kanunu mu böyle
Bilemiyorum
Bilemiyorum Anne

Çalışıyorum
Kimseye minnetim de yok
Biliyorum
Sonun başlangıcı değil ama en son işim bu
Neşe pavyonundayım Anne

Haa…!
Beni, kızım Aysel diye sakın arama
Bulamazsın Anne
İsteyerek seçmediğim
Arzulamadığım bir hayat
Ama ismim Arzu
Adana’ lı Arzu
Soyadımı kullanmıyorum,
Soyadımı kullanamıyorum Anne…