İsmi Lazım Değil Şiiri - Turgay Kaygı

bu sana yazdığım
bilmem kaçıncı mektup
bir tanesini okuyabildin
sen daha
hepsinin yazılışı
esrik zamanlarıma denk düşer...

eros denilen kahpe çocuğunun
fırlattığı ok
kalbime daldığında
mevsim bahar idi...
sonra
bir hazan...
bir kış...
ben ne böyle hazan
ne kış gördüm ki gözümü açalı beri
ne yağmuru yağmur
ne karı kar
vallahi
üstüne alınıyor insan:
“tanrının benle bir derdimi var? ”
diye...

onca fırtınaya, kasırgaya aşina,
pervasız bildiğim yelkenlerim,
güneyden esen ılık bir rüzgarla,
utanmadan yırtılıverip gittiler;
cigara değmiş balon gibi
oysa biz
kuzeyindeydik hayatın...
şimdi yelkensiz, küreksiz
ve çaresiz,
ortasında kalakaldık sessiiz bir denizin...
dilini kedi yemiş gibi bütün dalgalarını
ayna gibi merhametsiz yüzünde suyun
ne mümkün okuyamamak
karışıklığını aklımın
suratımdan...

mutlumuyum?
mutluyum!
ama
daha da mutlu olabilirdim
hala da olabilirim...

ruhlar dağıtılırken
kapışılmış ne kadar
aç gözlü, hasis,
kindar olanı varsa...
bana da bu garip, iyi kalpli,
saf korsanınki kalmış...

biliyorum denizde öleceğim...
denizde ölmem gerek biliyorum...
yalnızlık denen şey var ya!
benim onun en alasını çekmem gerek...
biliyorum sevdim
ama
bilemedim sevilip sevilmediğimi
işte ben
bu yüzden yenildim...

yenildim gayrı kabul:
en büyük sensin,
bir de allah en büyük...
allah ekber, allah eksper;
can baba’nın dediği gibi...

şimdi ne mi olacak?
üfleye üfleye geminin kıç tarafına doğru,
becerebilirsem
kendimi
önüme çıkan ilk limana atacağım
ve sonra
yırtık yelkenli yelkenlimi,
uyandığımda bir daha benim olmayacağını bildiğim;
bir yatak,
bir yorgan,
bir de yastık
pahasına
satacağım...

şu idi
bu idi...
sen ne anladıysan
okuduğundan,
benim de zaten
demem
o idi...

(inegöl,19.01.2003)