İsmi Han Duvarları Şiiri - Ali Sinkay

İsmini anarak uyandım dipsiz rüyalardan
Liseli yıllarda ismin eşittir aşktı
Köyönü caddesi sevda yoluydu
Cumaları aşkın günü
Kaç defa geçtim
Belki görürüm diye güldüğünü
Platonik sevdalar büyüttü beni
Han duvarları seni söylerdi
Yıllar geçse de
Asyayla Amerika kadar uzak da olsak
Neyse ki dünya düz değil
Bağlar birbirimize donmuş bir boğaz
Bir kış günü bir mevlit kandili
Dökülür dizelere üstadın dilinden
İsmin Han duvarları
"Gidiyordum, gurbeti gönIümIe duya duya
İIk sevgiye benzeyen iIk acı, iIk ayrıIık!
Yüreğimin yaktığı ateşIe hava ıIık
EIIerim takıIırken rüzgârIarın saçına
Yatağımın yanında esmer bir duvar vardı,
Fani bir iz bırakmış burda yatmışsa kimIer,
Aygın baygın maniIer, açık saçık resimIer…

Şiir içinde şiir, Şair içinde şiir
“Gönlümü çekse de yârin hayali
Aşmaya kudretim yetmez cibali
Yolcuyum bir kuru yaprak misali
Rüzgârın önüne katılmışım ben”

Kafiye üstadlarına selam çakıp
Azığımı da alıp, kifayetsiz şiirlere devam
Bir kandil gecesi beni uyandıran güç
Sitem ettiğim arkadaşlıklar mıdır
Sitem ettiğim yaratıcı mı
Geçip giden günlere ağıt
Dönüp bakınca her şeyi değiştirirdim aslında
Ama dönünce gerçekten
Hiçbir şey de değişmezdi aslından başkaya

40 yıl hatırı varmış ya acı kahvenin
40 yıl lazımmış ya peygamberliğe
40. yılda öğrenirmiş insan
Arkadaşlığın da, dürüstlüğün de
Hatta inancın bile
Bir pula satıldığını

İsyanlarla dolsa da ömrüm
Pişmanlık denizi boğmadan beni
Bir kule dikeceğim bu hayata
Ve ismin olacak belki de
Yıllar sonraya uzanan bir eserde
Bir Ali yaşamış diyecekler
Binlerce yıl geçtiğinde...