Işmar Şiiri - Yiğit Afşin

bre kim bilmiş bakışı…
kim gözbebeklerde yakalamış baharın en hasını?
dil söylemez ki, söz anlatmaz ki kolayına…
yürek görmez mi göz oldukça?
bileni…bilen…bilmez mi?
kimsem; nicesin…nerdesin?

Belli ki ne sen varsın ortada yiten,
Ne de seni ölümüne bekleyen bir ben.
Seni bulup da sana esir olacakken;
Beni bana salıp, gölgenden caydıran ne?

Bekleşmede gözlerim, serzenişim gözyaşı.
Bir fasıl ki! Mimlenmiş alışkanlığı…
Cinnettir halim topyekûn, basar çığlığı;
Bilmem ki seni bulabilmenin çaresi ne?

Zamanım malum, yolum selamet yokuşu.
Yevmiyem kurşun günbe gün kağıt boyu.
Uyan artık uykundan hey Araboğlu,
Senin şu yarım sesten ziyade derdin ne?

Ömrü çeyrek geçiyor zaman, zaman ziyan.
Ne çiçek kokladım, ne tat aldım baldan.
Geçen şöyle dursun, sağda kaldım Aşk’tan;
Ah mı var bende, ölü toprağı mı var ne?

Ellerim bir kelepçe çehremi zorlayan…
Hasılı ben, aynadaki kendim hafakan.
Sürgeç visali…kalbur bu evvel zaman,
Aç göğsünü melteme, poyraza meylin ne?

Adın üzre dilim, sana saldım kuşları…
Nabzımda yelkovan, ufkumda şafak hattı.
Mümkün mü? Döner mi? Dönsün Aşk’ın çarkı!
Gör işte ışmarımı…ispata lüzum ne?