İsmail Soygeniş Şiirleri - Şair İsmail ...

Dünya yalan, dünya gelip geçici. Bir varmış bir yokmuş diye başlayan masallar gibi dünya hayatı. Dünyadaki zevkler, aşklar, tutkular ebediymiş gibi, hiç bitmeyecekmiş gibi gelir insana. Bir bakıma aynanın önündeki gerçeğin aynadaki yansımasıdır dünya hayatı. Aynadaki hayale yani yalan dünyaya bağlanmak, faniden medet ummak ne boş çaba. Havanda su dövmek gibi boşa çekilen kürek gibi. İşte yalan dünyaya bağlananlar aynadaki hayalin hasreti ile yanıp tutuşanlar zavallı âşıklar gibi bir ömrü boşa harcarlar. Lakin mecnun gibi, kerem gibi âşıkların aynadaki hayali sevgilileri adı Leyla veya aslı aslında temsili sembollerdir. Asıl sevgili Leyla’daki aslıdaki güzelliğin ardındaki yaratan asıl sevgilidir. Keremin aşkı fani dünyanın fanilerine duyduğu fani aşk değildir. Asıl baki güzele, aslıyı, Leyla’yı güzel yaratana karşı duyulan muhabbettir gerçek aşk. Gerçek aşk sonu olmayan, bitmeyen aşktır. Âşık çile çekerek sevgisini olgunlaştırır. Elma güneşte yandıkça kızarır. Âşık kerem de çile çekmekle pişer, dağları aşk ile deldikçe kızarır olgunlaşır. Heyhat vuslatı olan sevgi gerçek aşk olamaz. Vuslata hasret, kavuşmaya kavuşamadan hayalin peşinden koşmak aşığın kaderidir. Keremin çileli hayatı da, yanıp tutuşan gönlü de, hayali sevgili-yalan dünya-ardından koşarak bir ömrü harcamaktansa, hakiki vefakar, cömert sevgili-baki hayat, ukba- peşinde koşmaya eyvallah demeliyiz. Halimizle, gönlümüzle aynadaki hayalin değil, gerçek sevgilinin çilesine eyvallah diyebilmeliyiz.

Tutuşupta hasreti ile sudaki yangının,
Uğrunda bir ömrü tüketen aşık ferhatın,
Dağ üstüne dağları delse de,
Hasrete mahkûm sevgilinin,

Ahir zaman ümmeti,
Süsleyip döşeyecekler yalnız evlerini,
Kılavuz eyleyip nefislerini,
Değiştirecekler hep güzel hallerini...

Ahir zaman anneleri,

Büyü Rabiam Büyü,
Fıtri şefkatinle,
Kalbi muhabbetinle,
Nefsi Edebinle büyü kızım...
“Kutlu Kitap” elinde,
Benim gönül evimde,

Heyy şaşkın baksana,
Aradığın “O” o kadar aşikar ki sana,
Nakış nakış işlenmiş duruyor kainatta,
O ne Beytullah'tadır, ne kitapta,
Baktın ki bulamadın kendi gönül bağında;
Var git ya bizim arıya, ya o ince belli karıncaya,

Baktım asrın insanına,
Batmış benlik kavgasına,
Dalmış zevk-i sefasına,
Gurur kibir halkasında,
Saf tutmuş da azanlarla,
Tapar buldum tanrısına,

Her akşam gün batarken Bağdat’ta,
Bir sızı dolar gönlüme damla damla,
Gökte açılırken huzur ve sükun perdesi,
Yerde kapanır kanlı vahşet sahnesi.
Günün son yolcusu güneş her akşam,
Girerken grubun koynuna yavaş yavaş,

Neden huzuru çok görürsün bize mevlam?
Yüzümüz gülmeden mi geçecek bizde zaman?
El alem yar ile yarani ile ederken çifte bayram,
Neden gamdan, kavagadan başkası bize hep haram?

Hep gözyaşı, hep hasret mi düşer bizim payımıza?

(Kutadgu Bilig)

Yusuf Has Hacib atam nasihat etmiş;
Balasagun ilinden, Karahanlı devrinden,
Söz söylemiş özünden, kitab-ı “Kutadgu Bilig” den
Seslenmiş Hanlar Hanı Tabgaç Buğra Hanına,

Kimi diller durmaz, Hak der zikreder,
Her seher gönlün abad eder,
Kimi diller bilmez haddin küfreder,
Ben de ben der, kendin berbad eder...

Dünya bil ki bir nefeslik yer,

KÖRDÜĞÜM

Gam ile keder,
Öksüz yetim biçarelerde,
Kimi söz olur dile gelir sessiz hecelerde,
Kimi yaş olur göze gelir ıssız gecelerde...