İsmail Enver'e Şiiri - Abdurrahman Gülseren

Kara toprak beni çağırırken, ve su gibi akıp giderken her gün,
Ben, senin derdindeyim Enver'im, bak anıyorum seni yine bugün.

Duyuyorum sanki, beyaz atının nallarının sesini, koşuyor,
Gidiyor, görüyorum, işte orda, Allah dedikçe Enver, cosuyor.

Ardında, sıra sıra nice erlerin var Paşam, gözleride dolu,
Hürriyet kahramanına ağlar iken, yetim bizler ve Anadolu.

Elinde bir kılıç ile sen, düşünmeden atılıyorsun düşmana,
Yüreğinde hissetmeyenler, veremez iken yaptığına bir mana.

Sense sonunu düşünmeden,atını sürüyorsun derken "İleri!",
Sen, yiğitler yiğidi Enver, ağlatıyorsun ölürken niceleri.

Soruyorum:Canın yandı mı ? Ağladın mı ilk kez? Acaba dedin mi?
Sen, yiğit Enver Paşam, komutanım, Şehidim, muradına erdin mi?

Sana türküler yakılırken, garip bıraktığın, kadim diyarlarda,
Duydun mu bizim sesimizi gezdiğin o tepelerde, o yarlarda?

Ruhun uçar iken Tanrı dağına ve kanın damlarken toprağa,
Şehit Enver, yiğitler yiğidi Enver, vardın mı Kür Şad'la uçmağa.