İsmail Çelik'e (ölçüsüz bir şiir)

Sevgili kardeşim İsmail Çelik
Her bilinenden, bilinmeyen çıkar
Yorumunda ağır basıyor işlevcilik
Bilinmeyeni araştırır, merak eden insan

Doğada iyi, güzel kavramı yoktur
Kavram genelleme, özü soyuttur
Toplusal bilinç yarattı kavramları
Bulunana isim koydu aslında insan

Tarih hiçbir zaman son olarak yazılmaz
Okumadan, araştırmadan geçmiş bilinmez
Geçmiş bilinmeden, gelecek doğru kurulmaz
Bir toplumsal bilinçtir, kültürel insan

Yeni doğan birisinde bilgi olur mu?
Çocuklar soyut olana varır mı?
Öğrenmeyen insan bilinmeyeni bilir mi?
Var olana sürekli katmaktır, düşünen insan.

İnsan bilmediği için, araştırdı durdu
Zamanla araştırdı, bir çok şey buldu
Bilimle, teknikle yaşamı kolay kıldı
İnsanlığın ortak kalıtıdır, çağdaş insan

Zamanın kükremesiyle can solmaz
Zamanla, mekan iç içedir, ayrı olmaz
Ne zaman, ne mekan asla son bulmaz
Evren içinde evreni görür, bilen insan

Her ölen doğar, her doğan ölür
Sanma ki görünen, değişmeden kalır
Yokluğu varlık, varlığı yokluk alır
Bir bilinmez gizi, çözmeye çalışır insan

Evet; doğada vahşi doğdu insan
Biçare olduğu için, insan oldu insan
Olanla yetinmediği için, gelişti insan
Doğaya karşı acizliği, insanı yaptı insan

Parada, erdemde, paylaşımda insanla doğdu
Bunların hiç birisi doğada yoktu
Tüm değerler zamanla, süreçle varoldu
Değerlerle ölçülür oldu; toplumda insan

İnsan buldu, iyiliği, haklıyı, haksızlığı da
Tekniği insan buldu; sezinledi sonsuzluğu da
İnsanı insan öldürür; yaşatır sevgiyi de
Bir paradokstur aslında; yaşamda insan

Kötü insan doğmadı asla dünyada
Koşullar biçimlendirdi, seni de, onu da
Zamanım da ölecek elbet sonunda
Vardı ölümle- doğumun bilincine evrende insan

01.08.1998