İsmail Bilek Şiirleri - Şair İsmail Bilek

Her gün penceremden bakıyorum yola,. karanlık odamdan, umutsuz ca sokaklara .
İçimde bir ümit yeşeriyor Sen gelecek sin diye, umutlarım soluyor sakallarımın Kırın ’da, ve Biliyorum gelmeyeceksin yine...
Ankara soğuk yine bu akşam, penceremde üşümüş serçeler, umudum yarınlara gebe. bekliyorum seni umutsuzca . soğuk ve ellerine hasret ellerimle..
Yüreğim yangın yeri ,yüreğim eskimiş bir mezarlık misali. Umudum körermiş ellerim buz tutmuş vaziyette. Ve hatıramda sadece sen

Anne
Kuytu ve küçük bir sahil kasabasında zirvede ışıl ışıl bir deniz fenerinin gölgesinde yim..

Yalnızlık taze çimen kokusu gibi buram buram sarmış etrafımı, Denize vuran yakamoz tam karşımda duruyor, Kulaklarımda derin bir sessizlik, İçimde kopan fırtınaya inat.
Şefkatine hasret yalnızım anne..!

AYRILIK
Geceye bir damla gözyaşı bırakasım varmış demek ki. Oysa ağlamayı bile beceremeyen bi çare gözlerim. Yağmura müptela oldu bu akşam.
Acısı dinmeyen bir yara imiş ayrılık.
Hani kanayan bir yara olur ya sarmaya muhtaç., Beklersin kanı dinsin. Acısı çekilsin. O kanar sen durmadan silersin. İşte öyle bir kısır döngü imiş ayrılık.

İnsan bir balçıktan, bir avuç çamurdan, biraz demir biraz bakırdan yaratılmış,
inandık ve iman ettik babam..

bir hasta odasının kasvetinde şifân için beklersin, bir hasta odasının açılmayan penceresinde babam..
biraz heyecanlı ,
birazda ürkek,

Dağ başlarında sırt sırta vermiş yaprakları rengârenk ağaçlar,
yeşilini dört mevsim bağrında saklayan ulu çamlar, dağ başlarında bir yığıntı misali geçit vermeyen karlar,,
ve gökyüzünde umarsızca dolaşan köpük köpük bulutlar.
Radyoda sesi cızırtılı nazım hikmet,

Bu Memleket Bizim

Şiirler ektim bulutlarına ve yağmurlarına. Ege sine, ak denizine, kara denizine ve Anadolu suna. Aşkına şiar olduğum bu memleket bizim...

Aşkı buldum toprağının kokusunda, yeşilinin en güzel dokusunda, batısında yahut doğusunda âşıklarıyla meskûn bu memleket bizim...

Sen öyle birkaç şiirde bulamadım kendimi diye üzülme dostum .. ben senden uzak ve sen gideli şiirlerimi yazan kalemede küstüm dostum ..

Sen öyle kendini bende bir kaç dizeye sığar sanma dostum, neler yaşadık neler gördük neler duyduk biz seninle dostum, ayrı ayrı bedenlerde tek bir ruh gibi,, seni yazmaya kalam yetmez seni anlatmaya kelam yetmez dostum

Bakma gözlerime öyle vurulur kalırım. Bir gülüşüne aldanır kanarım. Bir şarkıdan hüzünlenip bulursan kendini, dolarsa gözlerin, kırılır kolum kanadım.
Sanma ki sevdamı gömdüm kalbime. Kalbimde ki mezarlıkta bir kişilik daha yer kalmadı sanırım.

Hangi çığlık anlatır benim feryadımı. Hangi zindan gecenin kör sessizliği. İşte çözüldü dilim. Yalnızlığın ne demek olduğunu ben senden daha iyi bilirim.
İhanetin silahından çıkan kurşun yarasındaki acıyı sana nasıl anlatabilirim.

Demek şimdi gidiyorsun.,
ardına bile bakmadan.
Bir enkaz misali bedenimi bırakarak gamsızca, üstelik gidecek bir yerin bile olmadan.
dilenci sevdama bir yaşama sebebi bile bırakmadan.

Gülümsüyorum gidişine ,
yanaklarımda çaresizliğin tebessümü, ve dişlerim birbirine kenetlenmişçesine,
sana gitme kal diyememek tanrım bu ne kadarda ağır,
ellerim, avuçlarım, hatta dişlerim, gülüşlerim bile sen kokarken ,