1968 tarihinde Şanlıurfa'nın Suruç ilçesinde doğdu. Küçük yaşta ailesi Gaziantep 'e göç etti. İlkokulu bitirdikten sonra Gaziantep İmam Hatip Lisesinde orta ve lise eğitimini tamamladı. 1987 Yılında Konya Selçuk Üniversitesi İlahiyat Fakültesinde Lisans eğitimine başladı. 1992' de Lisans eğitimini tamamladı. Aynı yıl Gaziantep' te Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi Öğretmeni olarak görev aldı. Daha sonra Harran Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü'nde İslam Hukuku alanında tezli Yüksek Lisans eğitimini tamamladı. Halen Gaziantep'te Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi Öğretmeni olarak görev yapmaktadır. Evli ve beş çocuk babasıdır.
Şiirlerini hayatın içindeki konulardan seçmeye çalışmaktadır. Din, ahlak, aile, sevgi, toplum, değerler vb. konularda şiirler yazmaktadır. İlk şiir karalamalarını lise son sınıfında yazmaya başladı. Üniversite yıllarında üç beş şiir yazdı. Öğretmenlik yıllarında bu sayı arttı. 2010 yılından sonra fırsat buldukça şiir yazmaya devam etti.
Şiirin insanın anlatma becerisini arttırdığını, duygu dünyasını geliştirdiğini tecrübe etmiştir. İnsanların yeterince şiir okumadığını üzülerek ifade etmektedir.
Eserleri
1-FİLİZLER BAŞAK TUTMUŞ - ŞİİR KİTABI-TUNÇ YAYINCILIK
2-GURBETİM İÇE DOĞRU -ŞİİR KİTABI -ZET YAYINLARI
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!