Islık... Şiiri - Yüksel Nimet Apel

Bir rüzgar çıkacak aniden, saçlarını uçuracak,
Oh be tıpkı memleketimin rüzgarı.
Döneceksin yürüdüğün yoldan geri.

Bir kız geçecek kaldırımdan,
Kokusu sana kadar gelecek,
Dönüp dönüp bakacaklar sana,
Yabancı diyecekler.

Yoldan gelip geçen arabalar içinde çiftler,
Sevgililer gördüğünde,
Anılar incitecek yüreğini,
Ve kendini daha bir garip, kendine bile yabancı
Hissedeceksin...

İstasyona getiriyor ayakların belki de seni,
Kaçmak için o şehirden...
Kaçırdın treni, kalabalıklar içinde olacakken
Eyvah yine yalnızsın...

Bu kez yaman bir ayaz. titretecek kemiklerini,
O şehrin rüzgarı bile seni sevmeyecek,
Yabancı sınıfında görüp.

Buz gibi için dışın, yaralandın,
Aldandın avutmuyor hiç bir şey,
Ne tebdili mekan,
Ne cıvıl cıvıl Parisin renkleri; hala perondasın gidemedin...

Gayesizsin
Son bir yolcu, senin gibi; göz göze geleceksiniz
Bakışların elindeki sıgaraya mıhlanıp kalıyor,
İş /te adam yürüyor; sana doğru geliyor.

Israrlı bakışın ne düşündürdüyse adama,
Gelip bir sigara verecek,
-Aslında bıraktım da,
Az buçuk fransızcanla

Fakat adam el kol hareketiyle, sana bir şeyler anlatıyor.
Adam dilsiz,
Adam çulsuz,
Evsiz bir adam...

Üşüsen de şehrin ayazında, geçecek titremelerin.
Şükredeceksin haline.

Dönüp gidiyor, yabancı bir müziğin nakaratıyla,
Islık çalarak...

Bekle belki bir son tren daha geçer; gider,
Kimbilir Paris banliyolarına.

Farzet ki Ankaradasın, sen de tuttumuşsun
Bir gariban türküsü,
Islıkla.
Acı soğuk ve,
Rüzgar da ıslık çalmakda...

26/Ekim/2009/Bodrum