Islandım Öylece Şiiri - Ömer Tomruk

Çiseleyen yağmur ıslatırken yüzümü,
Ellerim cebimde yürümeye çalışıyorum.
Islaklığımı unuttum.Üşümüş bedenimi,
İçimin yangını ile hayata gülümsüyorum.
Gökyüzü ağlıyor inceden,
Sessizlik bozuldu rüzgarın öfkesinden,
Hangimizin öfkesi daha büyük,
Attım kendimi sokağa,haykırdım rüzgara,
Hangimizin çilesi daha çekilmez.
Açıp kollarımı fırtınanın göbeğine,
Haykırdım.
Adını söyledim defalarca,
Sana söylemeye özlem duyduğum hitapları.
Aşkımı haykırdım gökyüzüne yağmurla karışık,
Sırılsıklamdım,aşkın gibi.
Sesim kısılmış başım önüme düşmüştü,
Hıçkırıklarla gelen göz yaşları
Yüzümdeki yağmura karışıp,aktı gitti.
Sen gibi sessiz,acıta acıta,
İçimi söke söke,damla damla aktı gitti.
Titriyordu bedenin.
Ama sensizlikten,ellerinin sıcaklığına ihtiyaç vardı,
Güneşe değil. Bakışlarına muhtaçtım,
Gündüze değil.
Şiddetinden kudurmuş gökyüzü,
Başı düşük bedenimi dövercesine yağmaktaydı.
Her düşen damlanın sesini duyuyordum,
Acaba içlerinden hangisi senin göz yaşındı.
Sonra sana baktım uzun uzun, başımı göğe kaldırıp.
Ordaydın sanki,bana bakıyordun.
Gözlerimi yummama gerek yok seni görmem için,
Unutamadığım yüzünle yaren oldu gözlerim.
Islandım öylece,
Başımı göğe kaldırıp,öylece sana baktım…