Islandım Şiiri - Zeynep Saylan Ayşe Kuz

Islandım
Hava birden karardı.
Usul usul rüzgar başladı.
Okadar güzel esiyordu ki?
Yüzümü yalıyordu o esinti.
Yoğunlaştı damlalar tek tek dökülüyordu.
Fırtına cıkmıştı iyiçe,
Ağaçlar yere paralel eğilip doğruluyordu.
Allah ,Allah diyerek zikir cekiyorlar sanki.
Çatılardan garip sesler geliyordu, uğultular.
Korkuyla sağıma soluma baktım,
İçim ürperdi bir an.
Dar sokaklardan yürüdüm.
Çaddeye cıktı yolum.
Yol kenarlarında, ıhlamur ağaçları vardı.
Mis gibi kokularıyla ,baş döndürüyorlar.
Sağanak yağıyor yağmur,
Yavaş yavaş ıslanıyorum.
Üstümdeki kaşedenden akan damlalar, ayaklarımı ıslatıyordu.
Yürüyorum, yol uzadıkca uzuyor.
Bitmiyor bir türlü .
Üstümdeki ağırlıkla, adım atmak dahada zorlaştı şimdi.
Yağmur bir türlü din miyordu.
Küçük göletler oluşmuştu her yanda.
Yağmurla olan mücadelemin, ardından ,nihayet eve ulaştım.
Sıcacık evim ,seni çok özledim.
Islak kıyafetlerimden kurtuldum.
Sıcaçık bir bardak çayla,
Yağmuru camdan seyre daldım.
....zeynep saylan.. ...
....21 /11/2024....