İslamiyetin Doğuşu. Şiiri - Zeybek Necip

Tarih boyu inkâra yönelen kavimler,
Lanetlendiler Allah indinde.
Kimi helak edildi,
Kimi sarhoş gibi yitti gitti yine kendinde.

Her sefer,
Yeni Peygamber yollandı,
Ve yeni kitap verildi,
Ve toparlanıp topluluklar diriltildi bir hak dinde…

Ve etti yine tarih tekerrür,
Küfre düştü yine insanlık.
Ve sığamaz oldu yarımadaya onca acı.
Ve Yetim Muhammed dünyaya geldiğinde,
Nura gark etti karanlık.
Ancak kırk yıl sonra Hıra’da,
Nur topu oldu o kutlu sancı...
Ve anladık gönüllerdeki huşu değilmiş anlık,
Gönderilen Son Peygamber,
İnen Son Kutsal Kitap…
İslamiyet’ti getirilen din de…
Kıyamete dek sürecekti artık aydınlık.

Değildi seferber olan sadece Mekkeli, Medineli Arap,
Her kavim tek tek oldu Hz Muhammed ile muhatap…
Ve müşrikler hem caniydi hem kalleş,
Sahabe biliyordu bütün Müslümanlar kardeş…
Kardeşler, kalleşleri ezdiğinde,
İslamiyet oldu tek hak din yine Allah nezdinde.

Hakk’ın hâkimiyeti,
Ya da halkın kıyameti,
Şimdi ümmetin elinde(?)