İslâmbol Şiiri - Zübeyde Demir

İslâmbol demişler adına, saltanât-ı hükmünle pâyidârsın sen,
Alıp götürüyorsun cihândan elem ve kederi,
Rüzgâr esince, zamansız bir seyyâh gibi;
Seyrediyorsun âlemi, mukaddes bucâğında .
Ötelerden raksederek süzülüyor, kutsî ezgilerinle martılar
Benimle birlikte dinliyor şâhlar, mâziden sesini
Bir râyihâ gibi yayılırken âleme, ezân-ı kadîm Ayasofya'dan
Şûleleriyle ufuktan Kız Kulesi, gözlerimi senden alıyor.
Bütün ihtişâmınla rûh-ımuşahhas serilmişsin toprağa
Bir vâveylâ tutturmuş bu şehir, rûhunla eş
Seni çağırıyor, zamândan münezzeh bir sevgili,
Sana serzeniş ediyor, kıyâmında Galata.
Beylerbeyi meydân okumak sana yaraşır,
Boğazın kucağında endâmın, bir fetvâ gibi.
Yakamoz ziyâları güneşin, nakşederken sulara,
Adalardan elvân elvân kokan nümâyiş sakız çiçekleri.
Hâvrâsı, kilisesi, câmiisi ile iklîm-i medeniyetin bahçesi,
Rumeli, koynunda süzülen bir inci kolye gibi.
Ey İstanbul! Dolmabahçe Sarayı'nda gezinirken güzelliğin,
Yerebatan bir muhteşem, sarnıçtan elmas gibi.
Sen, gül yüzlüden müjdelenen rü'yâların ukbâsı!
Fetihler muştuladı Topkapı, yâdınla dünyaya.
Haliç'ten uzanıyor nûra, bu İslâm'ın serveri,
Eyüp Sultan'ın âmini, gönüller secdesinde haşroluyor.