İslãmbol Şiiri - Hattab

Ruhum Allah ile, bedenim İstanbul boğazında.
Cana kıymak alışılagelmiş insan doğasında.
Burası İslãmbol aslında;
Canım boğazımda, canımı boğ ağzında.

Gittiğinden bu yana uykuya aşık gözlerim.
Sensiz beni gözlerim, sensiz beni közledim.
En büyük ayrılık gözlerimde,
Uykusuzluğu gözlerimle sözledim.

Karanlık oda, içinde sensizlik.
Sensizlik ve ben yine sensizdik.
Birbirimize delicesine aşıkken;
Niçin hãlã sen, sizdik.

Senden nefret edersem şaşırma.
Sana yazdığım şiirde tek bir harfi dize dışına taşırmam.
Omuzlarım yokluğunu taşır da,
Kalpten sensizliği aşırma.

Kalbim normal çalışır, sana tekler.
Şairler özlerken, kalemine sanat ekler.
Biliyorsun, bir gün yaşar kelebekler.
Bu adam bir şiirinde daha gene bekler.