İslam Dünyasında Son Durum

Düşmüş Müslümanlar,
Ya birbirine,
Ya her biri kendi derdine.
Ne mümin kalmış halden anlar,
Ne dört elle sarılan o mübarek dine...
Yanar olmuş herkes kendi derdine!

Ve kutsal bir şehir,
Silâhların gölgesinde can çekişir.
Kan ve ceset peşindedir çelik kanatlı akbabalar,
Ve yeri göğü inletirken naralar,
Aayyuka çıkar acı çığlıklar
Ama gözleri var görmez,
Kulakları var duymaz durumdadır müslümanlar.
İnsandan bozma azman,
Ayırmadan canlı cansız,
İnsan, hayvan,
Ayırmadan çarşı, pazar;
Okul, yol; hastane, revir,
Biteviye bombalar...
Oracığa kıvrılır taze başaklar,
Kırılır beşer, onar,...
Kavrulur analar, babalar...
Yanar bütün şehir.
Yanandan donandan kime ne?

Yarabbi,
Bu nasıl şiddet.
Ne şirret şey bunlar böyle!
Eriyor çelik yürekler,
Devriliyor minareler bir bir!
Kalmadı taş üstünde taş,
Camiler bile düştü şehit...
Her yer ateş, her yer duman,
Güneşi bile kör eder mi bir bombardıman?

Ufuk kalktı ortadan.
O kadar büyük ki vahşet,
Korktu, şaşırdı ki gökyüzü bile,
Kararacağına kızarır,
Ağaracağına kararır oldu.
Ve günün gözlerinde donup kalmış dehşet,
Her sabah tebessümüyle uyandırırken şehri,
Bak, bugün gözünü açamadı.
Tasasından gök ağlar.
Ancak yağmur yerine gözlerinden kan damlar.

Ve bir akbaba sürüsü çoşa çoşa uçar gökyüzüne,
Ama yetmez sürüye bu kadar kan,
Yetmez bu damlalar...

Bitiktir bu şehir,
Ama geniştir bu coğrafya,
Ve nasılsa birbirine yemekle meşgul,
Uyanamaz bu yüzyılda,
Kin ve intikam nasılsa yasak,
Soramaz Müslüman hesap.
Sırada ülke çok,
Çok daha sırada kanı içilecek şehir,
Sürü halinde uçar akbabalar,
Yarına kalmaz oralar da işgal edilir.