Islak Yokuşlar Şiiri - Gülşah Badekıl

Gözlerin neden hep bu denli yağmurlu,
Bakışların uzak benden,
Dokunuşun yabancı…
Sözlerin mi seni bu kadar anlamlı kılan,
Yoksa senmisin bütün sözleri gölgede bırakan…

Hiç kimsenin gidişi kadar koymadı bana,
Sessizce çekip gidişin…
Hatıralar mı seni alıp benden götüren
Seni benden sakınan…

Yoksa senmisin hayatımın tek hatırası….
Tek bir bakışına hasret eden özlemim misin…
Suskunluğun neden bu denli acıtıyor bütün sesleri,
Neden bütün gitmeler hep nedensiz…sessiz…

Ardına bakmadan seni benden çalan,
Neden hep o ıslak yokuşlar
Yoksa sana giden bütün yollarım,
Hep tersine mi akıyor…

Gücüm kalmadı artık,
Yoruldum seni sevmekten…

Neden bu denli asi içimdeki sen,
Beni içten içe kemiren,
Sen derken bogazıma düğümlenen,
Avuçlarımı sıkıp,
Suskunluğa esir eden
Vazgeçemediğim sen…
Neden…

Seni sonbaharda sevmiştim,
Dökülen yapraklara yazdığım mısralar,
Ellerimde kurudu…
Pencere buğusuna yazdığım ismin,
Gözyaşlarımla silindi…
Seni hatırlatan,bizi bitiren,
Islak yokuşlarda son buldu…