Islak Menekşe Şiiri - İbrahim Ünlü

Gözlerin birer kurşundu
Bakışlarındaki acı birer saçma
El değil sensizlik bana
Yalnızlık el değil…
Canım;
Sana bir bağış makbuzudur
Ve ilhamım gözlerine tutukludur
Bütün bakışmalarımız aynı tesadüfte buluşmuştur.
Turuncu sevgilim
Herkeste seni aradım
Kahverengi rüyalar gördüm
Gözlerin bir ayrılışı resmediyordu
Bir oğla olanak veriyordu turuncuca sevişmek…

El değil ölüm bana
Oysa bize bakacak yüzü yoktur ölümün
Bizim ölümle karşılaşacak yüzümüz yoktu
Seven;
çiçeklerdi şaçlarını…
Kokan;
Dağ reyhanı…
Dışımda benek benek alev
İçimde yanardağ damarları
Bak unuttum yemek yemeyi
Seni sevmekten su içmeye vakit bulamadım
Titrememden belli değil miydi seni sevdiğim?

Unutmaya dokunsam hatırlamak el olur
Ansızın kesilir çıkmaz sokaklarda elektrik
Yumar gözlerini körler
Anten kesilirler seslere
Alın götürün şu maviş gökyüzünü
Kaldırın şu ay denen taş parçasını
Yarimin gözlerini monteleyin boşluğa
Çünkü onda belirir ıslak menekşeler
Çünkü kendisi şahsen ve bizzat bir ıslak menekşedir

Kızılca bir akşamda doğdu umutlarım
Rezil rüsva etmem sana ait duygularımı
Ben kurt öldürmeye aday bir yavru kuzu
Çamurda kapatırım açıklarımı
Bir damla balçık
Bir damla kandır nefesimiz
Bir gariplik devrilir akşamlarına Ankara’nın
Avuç avuç değil, yürek dolusudur sevgimiz
Hadi şimdi derinden derine hisset sevgimi…

Yorulurum nefes alış verişlerinden
Bir o kadar bezgindir sensizlik
En güzelinden
En çirkinine
En orospusuna kadar yakmak gerek
şu yalancı kadınları.
Yine hüzne tosladım yüzüstü
Bir insana ağlamak da mı yakışır ya rabbi!
Yakışırmış meğer…

Rüzgar uçurur saçlarından parfüm kokusunu
Geride gözlerindeki doyurganlık
Kimliksiz bir umudun mağduru
Şu yılan adımları
Hırçın pusuları hainliğin
Senin adına kiralanmış bir sevda mı bu?
Tarafından satın alınmış bir aşk mı yoksa?

Ellerimde kurudu ıslak bir menekşe!