Islak Kuçu Şiiri - Turgut Uzdu

Şimşekler raks ediyor sevgili
Damlalar hasret toprağa kavuşuyor
Ucu kırık bir şemsiyenin gölgesinde yürekler telaşlı
Her biri bir tarafa koşturmakta
Duvar kenarına sinmiş irice bir kuçu
Sessizce ıslanmakta

Ne şikâyet, ne sızlanma
Çaresizliğin kabullenişi yıldızlanmış gözlerde
Susuş ve teslimiyet var soğuk rüzgâra
Ve köpekliğini unutuş

Açlıkla soğuk arasında tercih vakti de değil
Aynı anda yaşamak zamanı bu an
Olur ya
Sere serpe sarılmanın hayali yaşanır
Nasılsa gerçek olur
Gülümser zaman
Şu karamsar bulutların yerine inan
Güneş olur elbet doğan

Sen görmüyorsun sevgili, bilmiyorsun
Takdir-i İlahi, köpek doğmuş bu can
Hor görenler de var, zehirleyen, öldüren
O kuçunun canı kendisinin olsaydı
Acaba ne düşünürdü zulmeden o insan

Alabildiğine hızlandı yağmur sevgili
Seyretmekten başka yapacak bir şeyim yok
Kuytu bir yer bakınıyorum etrafta
En iyisi yine durduğu yer diyorum

Anlamış gibi düşüncelerimi çıktı yola
Belki daha kuru bir yer bulurum diyordu sanki
Boynu büküktü
Bir şey de beklemiyordu benden
Emindi
Meydan okuyuşunu gördüm yağmura şimşeğe
O anı kuçunun sevgili
İnan, inan kendinden büyüktü

Ceplerimi karıştırdım, yiyecek çıkar mı diye
Yoktu
Ben de ıslanmaya başladım sağdan soldan gelen damlalarla
Yürü şair dedim, varacağın yere yürü
Sevimli kuçuyu çaresizliği ile baş başa bırak
Bu herkes için en iyisi
İşte böyle sevgili